Balthazaar Bosduif schrijft voor LC

Ik volg sinds het begin van het schooljaar een schrijfcursus. Zoiets waar je echt moet schrijven en er dan heel erg streng voor zijn. Ik ben er heel gelukkig mee.

De opdracht van deze week: Beschrijf een situatie die eerst in harmonie is, vervolgens uit balans wordt gebracht door een derde persoon en dan wel/niet weer/meer in harmonie geraakt. Wat ik er van maak:

'Nog efkes en we rijden het st-st-station van ons moeke binnen!' Tim, een klein kereltje van ongeveer zeven jaar speelt in een houten treintje op de speelplaats. Die krioelt van de kinderen, maar het jongetje speelt alleen.
'Toet! toet! Oh we z-zijn er voorbij gereden. S-s-pijtig. Nu gaan we naar de klas van Meester Walter. S-s goed?'
Hij draait zich om naar de lege passagiersbankjes. 'S-s goed?' Er is niemand. 'Naar de klas van Meester Loewie? S-s goed?' Een onzichtbaar mensje moet hebben geantwoord want het kereltje draait zich om en roept trots ' We gaan naar de klas van Meester Loewie!'

Plotseling knalt er een bal tegen de houten constructie. Het laat het treintje even donderen en het jongetje schrikt. Kwaad steekt hij zijn hoofd uit het raampje, zoals een echte machinist dat ook zou doen. 'hé, hé s-stommerik ... ' Tim zwijgt. De stommerik heeft een hele mooie bal vast, zo een coole witte, net een echte voetbal.

'Wij gaan hier voetballen en gij moogt niet meedoen!' zegt Rik, want zo heette die stommerik toevallig 'want gij zijt zelf stom!' 'Ik s-sp-sp speelde hier eerst!' roept Tim stotterend terug, want dat deed hij nog meer als hij heel erg kwaad werd.
'Weet ge wat? Iedereen mag meespelen, maar gij ni! Zelfs hij mag meespelen, maar gij lekker nihiehie!' Rik wijst treiterig naar het plekje waar de onzichtbare vriend van Tim zat te wachten tot ze zouden gaan vertrekken. 'Nee! nee! das mijn v-vr-vriend!' gilt Tim in paniek, maar het is al te laat. Rik is naar het passagiersraampje gelopen en begint woest te graaien naar de onzichtbare jongen.

In twee sprongen is Tim uit zijn locomotief gekropen en graait de andere hand van zijn eigen en enige vriendje vast. Ze trekken, heel heel hard. 'Mijn papa is poolietsie!' 'Wij hebben nen kei grooooten hond, die bijt uw papa in twee!' 'Ni waar!' 'Wel waar!' 'Ni' 'Wel!'
En dan zegt er iets 'krak', misschien het houten treintje, of een onderbroek. Ze kijken allebei om hun heen, maar alles is nog heel.

'Ooh nee, hij is in twee!' zegt Rik plots. 'Wie?' vraagt Tim en laat zijn vriendje nog steeds niet los. 'Wel dienen ene, dienen ene die ge nooit kunt zien!' En hij wijst naar het lege bankje. Als verbrand laat Tim zijn maatje los. 'Hij is ni kapot!' 'Wel!' 'Nie!' 'Weet ge wa? Ge zult het wel zien. Ge moogt meespelen en den ene helft van uw vriendje ook. En dan zult ge wel zien.' Tim is even stil en kijkt naar de plek waar zijn gebroken vriend ligt. 'Laat maar' zegt hij dan 'Hij is toch in twee.' En samen gaan ze achter de bal aanlopen, voor de rest van de speeltijd.