Balthazaar Bosduif schrijft voor LC (2)

Het is hier behoorlijk stil geweest, maar ik heb er een geldige reden voor. Mijn stukje voor LC is uitgelopen tot een echt verhaal. Gewoon vanzelf. Voel je vrij om commentaar te geven, ik zit erop te wachten.

Opdracht: schrijf over obsessie zonder te vermelden welke (ik heb het een beetje veranderd)

'En zo meteen na de reclame, het vervolg van de heruitzending van Big brother' zei een zwoele vrouwenstem, terwijl het logo van het televisiestation over het scherm flitste. ' Frank greep naar de afstandsbediening. 'Ze moet vast oerlelijk zijn, anders zouden ze haar hoofd wel laten zien' dacht hij grimmig. Er was niets op tv. Het was half vijf in de namiddag en alleen een paar kinderprogramma's kweelden kleurijk door zijn woonkamer. Tandeloze schattige grijnsjes deden hem walgen. De laatste keer dat hij er een in het echt kind had gezien, had hij het willen wurgen. Zijn neefje dat de boel bij elkaar krijste omdat er te veel aardappelen op zijn bord lagen. Een half uur lang, terwijl zijn ouders het probeerde te negeren. Zwakkelingen en verwende nesten, geen uitzonderingen.

Frank haatte dit moment van de dag. Als de televisie hem in de steek liet, wist hij met zijn hoofd geen blijf. Kreunend strekte hij zich uit en staarde uit het raam. De mensen leken mieren, zo hoog woonde hij. Zo hoog dat hij geen gezichten kon herkennen, geen monden kon zien bewegen. Ze liepen maar af en aan, de mieren. Hij had er niks mee te maken. Met zijn ene hand graaide hij naast zijn stoel. Hij kreeg een zak chips te pakken en graaide naar de bodem. De laatste kruimels schudde hij van zijn vettige handen in zijn mond. Er bleven stukjes aan zijn lippen kleven. Hij deed geen moeite om ze weg te vegen. De zak chips gooide hij op de grond. Weer tastte hij naast zijn stoel. Alleen meer lege zakken en een berg verfrommelde zakdoekjes. Licht erotische films 's avonds. Daar kon hij dan weer wel van genieten. Hij ging nooit naar de videotheek voor echte porno.

Zijn knieën kraakten toen hij opstond. Hij duizelde even en moest zich aan de rand van zijn zetel vasthouden. 'Ik moet eten' dacht Frank. Sloffend struinde hij naar de keuken. In het deurgat bleef hij even staan. Zijn ogen gingen langs de keukentafel, waar nog alleen een broodplank en wat kruimels lagen, het aanrecht, bedekt met vuil servies. Achteloos tilde hij een paar borden op. Er was niets eetbaars achtergebleven, alleen vastgekoekte resten. In de ijskast hoefde hij niet te kijken. Daar zat niets in. Een ongemakkelijk gevoel bekroop hem. Was er echt niets meer? Snel opende hij een paar keukenkasten. Er lagen alleen lege verpakkingen. 'Shit ...' Met een klap sloeg hij de laatste deur dicht.

Met een verbeten frons liep Frank terug naar zijn zetel. Hij slofte niet meer. Zijn handen klemden zich om de leuning. Buiten op het plein hadden zich een groepje jongeren verzamelt. Ze rookten en dronken iets uit een fles. 'Zatte kloten' mompelde Frank 'Allemaal zatte kloten, het is verdomme half vijf!' Zijn maag kromp samen. Van de honger of van een andere angstwekkende gedachte: hij moest weg, naar buiten. Voedsel halen, in de GB op de hoek. Hij wou er niet aan denken. De reclame was nog steeds bezig.

Het nieuws van acht rolde over het scherm. Frank zat nog steeds in zijn stoel, onbewogen. 'straks gaat de winkel dicht. Straks is hij dicht. Dicht, dicht, dicht' botste het rond in zijn hoofd. Hij had gewacht tot het donker was. Dat zou beter gaan. Als hij straks over straat zou lopen, zou hij die starende ogen niet meteen zien. De mensen staarden altijd naar hem, alsof hij een enorme bulten of builen op zijn gezicht had. 'Ze hebben geen greintje respect, mensen. Staren is onbeleefd. Dat is opvoeding, klootzakken.' Zijn maag gromde als een dolle hond. Het liet een wee gevoel achter. Hij sloot zijn ogen even en telde af 'Drie, twee, één ...'. Als een knipmes stond hij op en snelde het gangetje door de hal in. Op zijn sloffen en de deur nog wagenwijd open.

Driftig hamerde Frank op de liftknop. Hij was vergeten dat die oude hijsbak zo traag als de pest was. 'Kom op ... Kom op ...'hij balde zijn vuisten in zijn zakken, terwijl hij strak naar het pinkende pijltje bleef staren. Omhoog, omhoog, omhoog. Sneller!
'Hij is er meteen hoor' klonk een krakerige oude stem achter de rug van Frank. 'Dat ding gaat het een van deze dagen zeker begeven.' Frank keek niet om. 'Omhoog. omhoog, omhoog.' siste hij voor zich uit, als een mantra die hem zou moeten kalmeren. Het hielp niet, het zweet stond al op zijn bovenlip. 'Alhoewel, hij blijft het wel volhouden, die oude rakker. Net als ik.' De oude stem giechelde een beetje. Frank keek om, een menselijke reflex, oncontroleerbaar. Franks maag maakte een sprongetje: twee heldere ogen en het rimpelig gezicht van een oude dame. 'Bent u mijn buurman?' In haar stem zat een tikkeltje ongeloof 'Ik heb u nog nooit gezien ...' Ze zette een stap vooruit en stak een hand uit. Vol afschuw staarde Frank naar de hand. Ze was bruin en vlekkerig. ze trilde een beetje. 'Ga weg. Rot op!' snauwde hij haar toe. 'Alstublieft, meneer!' weergalmde haar verontwaardigde stem in de lege hal. Frank was al door de rode, zware trapdeur verdwenen.

De weg naar de winkel deed hij op een holletje. Hij voelde ogen prikken in zijn rug, ook al waren het maar roze wazige figuren, die aan hem voorbij flitsten. Hij wist het, hij wist het, hij wist dat ze zouden kijken ... Frank verhoogde zijn tempo. Voor de elektrische deuren bleef hij hijgend staan. Door het raam zag hij de kassa's en de rijen die stonden aan te schuiven. Het waren er veel, met massa's boodschappen. De witte lichten schenen in zijn ogen. Hij duizelde.

'Hé ... hé ... Hallo?!' Frank keek op. Het was een man, half verscholen achter een berg bierbakken. Frank kon hem ruiken. Hij stonk naar een enorme assenbak. 'Mag ik is passeren? Hé ... hallo?! Zeg idoot, mag ik is langs?!' De man rolde zijn kar op Frank af. 'Hij gaat me aanrijden!' flitste er door Franks hoofd. Met een gil sprong hij opzij. In drie stappen stond hij in de winkel. Hij zag de man mompelen door het glas.

Frank sloeg de eerste gang in. Zuivel. Koude, witte doosjes op lange rijen. Hij grabbelde er een paar vast en propte ze onder zijn armen. 'Blikken. Waar zijn de blikken? Waar? Ik wil blikken. Waar zijn ze?' raasde het door zijn hoofd. Doodstil bleef hij staan, de eieren onder zijn oksels geklemd. 'Ze moeten hier ergens zijn!'
Er liep een dame voorbij. In haar karretje zat een baby. Hij blies spuugbelletjes. Frank staarde ernaar, spuuglippen die natte bellen lieten knappen. Knappen. De baby kirde. Moeder wreef hem even over het hoofdje en sprak een paar hoge kirrende woorden terug. Frank liet de eieren los. Hij hoorde ze breken, maar keek niet om.

De blikken stonden aan de andere kant van de winkel. Frank greep er naar, lukraak. Bonen, erwten, ravioli en hondenvoer tot hij niets meer kon dragen. Een kassa riep een paar droge woorden door de luidsprekers. Juist ja, daar moest hij heen.

De rij werd korter. Kassa's kon hij beter verdragen. Niemand pleegt je daar aan te kijken, dat is een sociale code. Voorzichtig liet hij de blikken vanuit zijn armen op de band glijden. Nog drie mensen en hij was aan de beurt. Hij zou het wel halen, zolang hij maar strak naar de sigaretten bleef staren. 'Meneer, hebt u een klantenkaartje?' Er zat een meisje achter de kassa. Ze keek hem niet aan, maar trommelde met haar vingers op de ijzeren kassala. Ze leek op ... ze leek op die vrouw van gisteren. Op televisie. Blonde haren en grote borsten. Lukraak zoenen en hijgen. Dat deed ze toen. Hij had haar graag gezien. Ze was mooi. Toen, virtueel. Frank keek nog een keer. Ze schudde haar haren voor haar gezicht. Dat deed ze gisteren ook.
'Meneer?' Frank schudde verward zijn hoofd. Ze begon te scannen. Soepele handen. Steeds dezelfde bewegingen. Hij kreeg het er warm van. Zou ze? Zou ze dezelfde zijn? Overdag hier, 's nachts naakt voor een camera? God, wat was ze toen mooi. 'Dat is dan 20 euro 75, meneer.' Hij gooide het geld voor haar neer. Routineus haalde ze het wisselgeld uit de la en stak het naar hem uit. Haar hand. Het geld lag in haar hand. Frank moest slikken. Hij haalde zijn eigen hand uit zijn zak. Hij slikte nog een keer. Misschien was ze het wel echt. En dan had hij haar aangeraakt. Verwart keek het meisje op. Blauwe ogen. Nee, dat klopte niet. Ze was iemand anders. Het sloeg hem in het gezicht. Frank zette het op een lopen. Bij de uitgang kotste hij zijn lege maag nog leger.