Balthazaar Bosduif is gestoord

Ik geloof dat iedereen wel een absurd of gek kantje heeft. De ene wil misschien niet toegeven dat hij in aliens gelooft, een ander moet nog snel zijn knieën drie keer aantikken voor hij in zijn bed stapt. Wij, de zotten, zijn met meer dan u zou denken.

Maar goed, het gaat over mijn gek gedrag.

Ik, B. Bosduif, ben als de dood voor mijn eigen verbeelding. U kent het syndroom wel hoor. Het komt ongeveer hier op neer: 'Mama! er zitten monsters onder mijn bed!'. Ik moet met blozende wangen toegeven dat ik nooit uit die fase ben gegroeid. Die duistere wezens zitten er nog steeds, klaar om in mijn tenen te bijten.

Het eigenlijk om je te schamen. Ik ben achttien en kan geen griezelfilm of thriller kijken zonder diezelfde nacht mijn nachtlamp te laten branden. Niet dat dat veel helpt hoor, want als ik mijn ogen sluit komen de krijsende, starende en dreigende gezichten nog steeds op me af. Maar dat lampje moet aan. Want als ik mijn ogen weer open sla, kan ik meteen heel duidelijk zien dat ze er echt niet zijn en weer heel even opgelucht ademhalen. Tot mijn zelfgemaakte, martelende verbeeldingsprojectie vanzelf weer begint. En zo gaat het de hele nacht door. Open en dicht en open en dicht ... Ontzettend vermoeiend, maar slapen doe ik niet.

Het is absurd en ik heb het echt niet onder controle. Mijn fantasie gaat er gewoon met mijn gezond verstand vandoor. Inderdaad ja, het is quasi onmogelijk dat dat dolle, seniele, bezeten wijf plotseling haar neus tegen het raam zou drukken waar ik met mijn rug naar toe sta. Maar waarom ben ik er dan toch bang voor? Waarom blijft het maar in mijn hoofd malen en hermalen?

Heeft iemand een pyschologische verklaring? Alsjeblief? Alsjeblief?