Balthazaar Bosduif moet nog zoveel zien

Ik kan zo van die dagen hebben. Zo van die dagen waarop ik alles wil begrijpen. De hele wereld in mijn hoofd, alle begrippen en gebeurtenissen in mijn hand om mee te spelen. Meestal eindigt die dag in mineur. Ik in m’n eentje de straat op, liefst nog als het regent met heel veel rimpels op mijn voorhoofd. En dan maar denken: ‘Het lukt me nooit, het lukt me nooit.’

Vandaag zat ik naar Ramsey Nasr te staren. Hij sprak over Palestina. Het was geen typisch gewauwel over Israëli in tanks en arme kansloze Palestijnen. Hij schetste een realistisch beeld: mensen die droevig zijn omdat ze de foto van hun moeder hebben achtergelaten. Of gefrustreerd omdat ze hun huis niet uit kunnen om een kopje thee te drinken met hun buren.

Plotseling kwam dat gevoel weer in me opwellen. De wereld was onmetelijk groot en ik een speldenprikje. De woorden uit Ramsey Nasr's mond vertelden een verhaal dat je maar zelden hoort. Doodgewoon, oprecht de waarheid. Ik keek op naar die ontzettend knappe man en ik dacht: ‘Ik kan die dingen nooit meemaken.’ Hij was er milder door geworden, maar tegelijkertijd had hij er een vreemde soort passie aan overgehouden. Het maakte hem dolgelukkig dat hij zijn verhaal kon vertellen en dat werd geluisterd.

Ik moet nog zoveel dingen zien, zoveel mensen leren kennen. Echt leren kennen. Ik, met mijn voeten in de werkelijkheid. Geen televisie die me wat politiek gekleurde reportages in de nek schuift op zondagavond. Maar gewoon, oog in oog en zelf conclusies trekken. Mijn ingebakken vooroordelen losschudden, algemene beelden aan stukjes scheuren. Godverdomme, ik weet zo weinig, maar mijn conclusies heb ik wel al klaarstaan. Ik wil het niet meer!