Balthazaar Bosduif bewondert volwassenen

Ik ben sinds een paar dagen met mijn vakantiewerk begonnen. Van acht tot vijf maakt een Bosduif orders klaar voor elke Brico in Antwerpen en omstreken. 'Mijn scanner is mijn beste vriend' en 'De veiligheid gaat nooit op vakantie', zo is me dat gedrilt door Brigadier Francis.

Maar daar gaat het helemaal niet over. Ik wil eigenlijk alleen een beetje zeuren:

Als je werkt, worden je dagen zo kort! Ik ren op een 'ik heb nog geen zin om op te staan' uur van mijn bed naar de depot. Dan scan ik hopen bouten, lichtknoppen en stekkers bij elkaar voor arme, stockloze winkeliers. Als de luidsprekers 'einde werkdag' mompelen, hobbel ik weer naar huis langs het 'Dokter Donny plein' (!!) met voeten die lijken op loden klompen. Uiteindelijk zit ik thuis nog wat futloos voor me uit te fluiten en duik ik op een schandalig vroeg uur mijn bed weer in. Hier en daar probeer ik ervoor te zorgen dat mijn vrienden me nog steeds herkennen.

Help! Hoe krijgen volwassenen zo een leven voor elkaar?

(Wat ik dus maar wil zeggen: Ik ga minder schrijven, Brico heeft de overmacht, vrees ik. Ik kan er niks aan doen! Het vervolg op 'B.B. vertelt' komt zo snel mogelijk, als ik een gaatje vind. Het spijt me. )