Balthazaar Bosduif is in de war

Ik denk dat ik mijn hoofd ben kwijt geraakt. Dit is geen beeldspraak. Nee, neem het maar letterlijk. Mijn hoofd lijkt even niet meer op mijn lichaam te staan. Ik heb geen controle meer over mezelf. Alsof mijn mond voor zich praat, mijn handen naar eender wat grijpen en mijn benen me overal en nergens heen wandelen. En wat me pas echt bang maakt is dat het maar niet voorbij gaat. Eén dag waarop je als een mummie met concentratievermogen nul rondloopt, is best oké. Daar heeft iedereen af en toe recht op. Maar ik loop al twee weken wazig voor me uit te staren.

Ik word behoorlijk droevig van dat in de war zijn. Het zorgt ervoor dat die beschamende kantjes van mij duidelijk zichtbaar worden. Ik begin weer een beetje te stotteren. Letters, woorden, zinnen, ze komen er niet in de juiste volgorde uit of beter nog: ze blijven gewoon steken. Ik ben een chaos, dat weet ik, maar nu komt het toch echt wel de spuigaten uit. Ik kan niets meer neerleggen of ik weet niet meer waar ik het gelaten heb. Of nog erger: Ik raak dingen van andere mensen kwijt en ik kan het niet tegenhouden. Het is om door de grond te zakken.

Ik denk dat ik wel weet waarom ik plotseling tilt sla. Rarara, het is van beton, het heeft aula's vol leerlingen en je kan er een heleboel leren. (12 letters) Voor het eerst in een jaar moet ik mijn handen weer uit de mouwen steken en liefst nog een paar armen laten bijgroeien ook. Een paar voor constant een boek vast te houden, extra's voor samenvattingen te maken en liefst nog eentje overhouden om nieuwe contacten te leggen. (En o ja, mijn oude te behouden)

Help! Waar ben ik aan begonnen? Je kan het een uitdaging noemen, maar ik word er vooral doodmoe van. En dan weigert mijn hoofd te functioneren. Kom op, een beetje positief denken! Het zal wel wennen, het zal wel wennen, het zal wel wennen ... Toch?