Balthazaar Bosduif luistert af (5)

Ik zocht een plekje in een lege vierzit en sloeg mijn boek open. De conducteur liet zijn fluitje snerpen en de deuren gingen dicht. De trein naar Gent op spoor zes begon langzaam te rijden. Ik geloof dat ik halverwege de titel was, toen ik een overenthousiast stemmetje hoorde.

'Gaan we door die tunnel rijden?' Een blond jongetje sprong op en neer in zijn stoel. 'Met de trein? Hé, gaan we door die tunnel rijden?'
Ze zaten met z'n drie in de vierzit aan de overkant. Hij, een groter broertje en een vader.
Het jongetje gaf geen van beide de kans om te antwoorden. 'Ja! We gaan door de tunnel. We gaan rijden door de tunnel. Tunnel! Tunnel!'
Hij drukte zijn neus tegen het raam.
'Het is wel een donkere tunnel.' merkte hij op.
'Ja,' zei het broertje 'een hele donkere.'
Dat vond ik een beetje oneerlijk. Hij zat met zijn rug tegen de rijrichting in. Hij kon helemaal niet zien hoe donker die tunnel wel was.
'Even donker als onder mijn bed?' vroeg het blonde jongetje. Hij leek te twijfelen of hij zijn neus van het glas zou halen of niet.
Er blonk wat in de ogen van de oudere broer. 'Nog veel, veel donkerder!' Hij liet zijn stem lichtjes dreigen.
'Oei.' zei het kleine broertje bedremmeld en liet zich weer op zijn stoel zakken. Hij leek even te peinzen. Het was stil.
Plotseling verscheen die overenthousiaste glimlach weer op zijn gezicht. 'Maar dat is helemaal niet erg!' Hij schudde overtuigd zijn hoofdje. 'Papa doet het donker toch altijd weg!'

Vader keek even de coupé rond. Iedereen zat een beetje uit het raam te staren. Of er werd meegeluisterd, kon hij niet ontdekken. 'Kom, jongens. Zo is het wel genoeg. Straks komt de conducteur.'
'De conducteur! De conducteur!' riep het kleine jongetje en hij veerde weer op en neer zijn stoel. Hij had het er zo druk mee dat hij niet zag dat we net de tunnel uitreden.

In deze serie klik klik klik