Balthazaar Bosduif luistert af (3)

Ik had mijn eerste bus gemist en mijn alternatief reed vlak voor mijn neus voorbij. Soms heb je zo van die dagen. Gelaten liet ik me op het koude bankje zakken en zocht naar een boek. Het was geen ramp, ik was toch te vroeg. Naast me zat een moeder met haar dochter, de vrouw leek erg mopperig en het meisje was een onverbeterlijke taterkous.

'Mama, mama, de bus! de bus!' Het kind sprong op en neer en wees met haar handje. De grote mensen keken rijkhalzend naar het einde van de straat.
'Haha, grapje!'

'Mama, mama, zeg eens groen?' Ze huppelde op en af het drempeltje van de stoep.
'Groen.' zei de moeder een beetje aarzelend.
'Je lijkt op een pompoen!'

'Mama, mama, zeg eens geel?' Ze trommelde op mama's kniëen.
'Geel.' Moeder wist niet goed of ze moest lachen of zuur moest kijken. De andere buswachtenden wisten het ook niet zo goed.
'Je kijkt scheel!' giechelde ze.

'Mama, mama, zeg eens blauw?'
'Blauw.' zuchtte mama dodelijk vermoeid. Ze trok nog een keer van haar sigaret en kneep haar ogen dicht.
'Ik hou van jou!' Het klonk als een klokje.

De andere grote mensen in het bushokje dachten aan vroeger en konden hun glimlach niet onderdrukken.