Ode aan depot²

Perfectie is een gevoel. En je kan het in een oogopslag te herkennen. Met je hoof in je nek het stof zien dwarrelen door een bemoste koepel. Nog hoger, langs de overblijfselen van een transportsysteem en denken: dit is mooi. Dit is juist. Juist goed.

Als je die perfectie vindt in een kraakpand, weet je meer dan zeker dat er ooit een dag komt dat het zal verdwijnen. Niet aan denken en gewoon beginnen dromen.
Die eerste dagen. Copa Cabana uit houten kisten. Het geluid van bricolage en discussierende handymannen. Ik zat er graag naar te kijken, ze leken handen tekort te hebben voor alle plannen. Werk aan de winkel.

Het was april en het waren koude nachten. Weer voor dirigenten en een ton vol inferno. Daar begonnen dromen te woekeren. De afmetingen van de hokken werden groter. Ze begonnen te rijden. Ze veranderden in keukens, rijdende keukens, zwevende keukens. (We hadden toch een transportsysteem?) Lunchgarden op verplaatsing.
We rookten verder en dachten na. Wat denk je van een reuzehangmat op drie meter hoog?

Het was mei en Depot werd een gewoonte. Dagelijks depotiëren, je kon er middag- en avondshiften in beginnen herkennen. Als je maar lang genoeg in de hangmat bleef liggen, kreeg je wel gezelschap. We begonnen herbergallures te ontwikkelen. Depot moest leefbaar worden. Stroom. Depot wou stroom. C. bracht stroom. Zo is die jongen, en als hij dan toch bezig was nam hij maar meteen licht en muziek mee. Het was feest. Alles was feest. Bosduif at, danste en soezelde vredig weg.

Studio Steelpan liet voor het eerst van zich horen. Simon wees naar de grote beer en naar de steelpan op de tafel. Daarna haalde hij zijn schouders op. Logisch toch leek hij te zeggen, maar aan zijn glimlachje kon ik zien dat hij het even perfect vond als Depot zelf. Studio Steelpan, we play the game …
Ondertussen ging er haast geen dag voorbij, zonder even onder de hefboom te fietsen ‘om te kijken of er iemand was’ en pas weer te vertrekken als je geen hand voor ogen meer kon zien. Voor de zoveelste keer verkeerd slalommen en weer een bult meenemen.

Het werd zomer en het fantaseren hield op. We begonnen realistische (?) mogelijkheden op te zoeken, geld te tellen. Een caravan, een tent. Een zomer bivakkeren, misschien wel langer. Zo lang als we konden. Af en toe hoorden we vage verhalen over sportterreinen, gemeentelijke ruzietjes. Laat ze doen. We zitten hier goed, op het dak omringd door groene ruisende bladeren. Spechten tellen en wolken kijken. Bijna een pastorale op de criminele jeugd na dan.

Depot was bijna nabije toekomst. Nog een weekje of twee en het werd vakantie. Op vakantie in Edegem. Ironie. Ik begon me net af te vragen of we niet zouden gaan kibbelen om dan elkaar tegen augustus op te vreten.

Drie dagen geleden stonden er ijzeren hekken. Vandaag een verbod en ik ben de grond onder mijn voeten kwijt. Oprotten. Afgelopen. Amper te geloven.