Balthazaar Bosduif houdt van symboliek

We liepen de voordeur uit, in de richting van de kleuterschool. Oskar en ik. Je kon de resten van de barbecue nog opmerken. Luide stemmen en schaduwen in de tuinverlichting.
Ik wees een plek aan om over het hek te klimmen en al snel kraakte de verdorde bladeren onder onze voeten, steeds verder door de struiken heen. Avontuur en een verrassing. Oskar had een verrassing bij. Mooie avond, dacht ik nog.

‘Hier.’ Oskar bleef staan op een verlichte plek tussen het bomendak.
Ik stopte en zweeg terwijl hij in zijn zakken taste. Ik weet nooit hoe ik me moet gedragen bij verrassingen.
‘Hier.’ Zei Oskar nog en keer.
Hij zwaaide met een Chokotoff voor mijn neus. Boem Pats, associatie. Ik was bijna in tranen.
Mijn armen lieten Oskar pas een tijdje later los. Ik had niet echt een idee hoe lang we hebben gewiebeld en gemompeld.

Ik stond zo in het schemerlicht naar die chokotoff te kijken. Simpele, wonderschone eenvoud. En lekker.
‘Nee!’ hoorde ik plotseling achter me ‘Nee, godverdomme!’
Ik draaide me om. ‘Wat is er?’
‘Ik heb hem laten vallen.’
‘Dan zal ik die van mij wel delen.’
We gingen zitten en ik rolde de wikkel van het snoepje. Ik gaf hem de andere. De helft van smaakte nog beter. We zwegen, karamel plakte onze mond dicht. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder.
‘Ik zie u godverdomme graag.’
Oskar moest slikken.
En toen heb ik per ongeluk opgekeken.

Het was de plakkerigste kus ooit.