Balthazaar Bosduif heeft een fluitje gevonden

Ik heb vandaag een belangrijke ontdekking gedaan toen ik van Antwerpen-centrum terug naar huis fietste. Ik kwam uit de Mediamarkt met een broodnodige USB-stick en twee dvd 's in mijn zakken gepropt
- 'Adaptation' en 'Singin' in the rain'. Verdomd gevaarlijke winkel, die Mediamarkt, ik kom altijd wel met 'iets meer' buiten-

Maar goed, de zon scheen vriendelijk en de wind zat goed. Ik floot wat, want ik was vrolijk. Het klonk, helder en hard. Misschien wel zo hard dat mensen op straat omkeken welke gek er met dit weer in godsnaam 'Singin' in the rain' floot.

Ik dus. Terwijl ik 'hier een straat in, daar een straatje uit' sjeesde, bestudeerde ik het stukje muziek. Mijn fluitkunsten konden de hoogste tonen niet aan, tenzij ik met mijn tong tegen mijn onderlip duwde. Maar dan klonk het een beetje te schel, zoals Papa's fluitje vroeger als we te ver van hem weg liepen. Ik was altijd al een beetje jaloers geweest op dat fluitje van papa. Lekker luid en stoer, en je kon het overal herkennen.

Met die gedachte stak ik twee vingers in mijn mondhoeken en blies. Het klonk een beetje rasperig. Ik duwde mijn tong weer tegen mijn onderlip en probeerde nog een keer. Er kwam een zacht fluitje tevoorschijn. Twee bruggen en wat oefenen verder kon ik al het 'wat ben je een mooie griet' melodietje en sommige mensen keken al om welke idioot hen nu weer lastig viel.

Ik moest even afstappen om het te beseffen. Ik kon op mijn vingers fluiten, net als de grote mensen! Wat een mijlpaal. Nu koffie de normaalste zaak van de wereld is geworden, moet ik toch wat anders hebben om me groot te voelen. En als ik eindelijk mijn eigen goede fluitje onder de knie heb, zal ik toch wijn moeten gaan leren drinken ...