B. Bosduif en Jorik gaan samen op stap

Jorik kwam bij me langs in Antwerpen. En nu ik in mijn eigen habitat was, kon ik op voorhand al wilde plannen smeden. Een echt avontuur, voor minder deed ik het niet. Het moesten verhalen worden die hij later nog zou vertellen.

Met een rugzak vol zeepthee, Boursin en chocolade sprong ik hem alvast in het station op de rug. Daarna liet ik hem heel A'pen uit macheren. Toen hij vroeg waar we naartoe gingen, moest ik toegeven dat ik er zelf nog nooit was geweest. Petrol, het industrie gebied. En daar zouden we dan wel zien.

Inbreken in Petrol was een gemakkelijk werkje. Je hoeft er geen hek voor over te klimmen, gewoon even achter de juiste container kijken en je bent binnen. Het eerste wonder lag niet zo ver van ons vandaan.

Als je goed kijkt, kan je het zien. Een kerkhof van verdronken auto's. Beschelpt, kleurloos, haast schimmige afbeeldingen. Netjes uitgestald, van oud naar nieuw. Prachtig om te zien. Wij, meteen ontroerd en overgelukkig.

We aten op een richel in de Schelde en lieten de zon op ons gezicht schijnen. Ze speelde vandaag een beetje verstoppertje, maar ze leek toch van ons te houden. Op de juiste momenten deed ze echt haar best.
Ondertussen was door al dat genieten de moed tot over onze oren gestegen. We konden we alles, we deden alles wat we maar wilden.

Zoals op gasketels klimmen. Die waren hoger dan we dachten, bewegelijker ook. Je zakt er af en toe in. Het maakte een donderend geluid. Ik werd er een beetje bang van. Met kloppend hart en zwetende handen keken we in het rond. Het was een beeld van Antwerpen dat je niet elke dag zag ...
Beneden op de grond denderden de vrachtwagens naar hun bestemming. Wij bleven boven tot de doemscenario's in onze hoofden overwonnen.

Het begon te regenen. Twee straten en een fazant verder vonden we een busje om in te schuilen. De zeepthee kwam van pas. We verzonnen mensen, verhalen die bij het busje pasten. Ze bouwden straaljagers en ze speelden heel veel kaart. Het duurde nog wel even voor de zon terug doorbrak.

We liepen naar het einde van de weg. Daar werd het wat levendiger, wat meer beveiligd ook. Helemaal elektronisch, inbreken was onmogelijk. De schouw beklimmen ook. We namen dan maar genoegen met het uitzicht.