Balthazaar Bosduif gaat uit eten

Rosa kookte met een beetje neurie in haar stem. Ze deed het behoorlijk geloofwaardig en waarschijnlijk honderd keer beter dan ik. De manier waarop ze haar aardbei schilde was feilloos.

Daarna kwamen de pannen. 'Auw' zei ze en wreef over haar handje. 'Aan het vuur verbrand.' Ze stak het naar me uit om het weg te zoenen. Nadat ik een stevige zoen op haar arm had geplant, roerde ze verder in haar potten. Opperste concentratie.

Luid smakkend beet ik in mijn eerste gerecht. Een plastic broodje. 'Hmmm ...' zei ik en glimlachte heel breed.
'Hier,' zei Rosa 'een hamburgertje'. Ze gaf me een tomaat.
Ik deed alsof ik mijn hamburgertje tussen het broodje propte.

- Stiekem bekroop me dat absurde volwassen gevoel: misschien hield ze me gewoon voor de gek. Misschien vroeg ze zich in haar ongekende briljante hoofdje af waarom ik in in godsnaam in een stuk plastic beet. Om dan weer met zekerheid te besluiten dat grote mensen heel erg vreemd zijn. -

Ze keek me onderzoekend aan. 'Nog?' vroeg ze uiteindelijk gedecideerd. Ik knikte. Halverwege de pan bleven haar handen hangen. Ze werd afgeleid door een fel oranje kopje. Heel voorzichtig reikte ze het me aan. 'Pas op. Niet morsen.' We dronken allebei met onze pink omhoog. Want dat is beleefd in een plastic restaurantje.