Balthazaar Bosduif is een monster

Ik slenterde achter twee vrouwen aan. Geen haast, het duurde nog wel even voor de les weer begon.
'Eerder moeder en dochter' constateerde ik met mijn tweede blik. Hun armen waren in elkaar gehaakt. Ze bogen hun hoofden en fluisterden. Duidelijk dingen die zeer discreet bewaard moesten worden. Gefascineerd bleef ik naar hen staren. Waar hadden ze het over?

Toen mijn ogen naar beneden dwaalden, viel het op dat het meisje mankte. Nee, ze mankte niet. Ze schoof haar ene been vooruit en draaide het andere nogal onnatuurlijk bij. In mijn hoofd ging ik mogelijkheden af: knieblessure, verstuikte enkels, kramp ... Maar haar bewegingen leken niet op die bekende strompelpas. Het been. Er was iets met haar been.

Plotseling draaide het meisje zich om. Ze keek recht aan, alsof ze mijn blik in haar rug voelde branden. Puur verdriet. Ogen vol tranen. Lippen als twee dunne lijnen. Ze draaide zich om en begroef haar mooie hoofdje in de schouder van haar moeder. Met gebogen hoofd liep ik hen voorbij. Te beschaamd over mijn eigen vrijpostigheid.

'Mama, ik wil helemaal geen houten been.' hoorde ik haar achter mijn rug snikken. 'Rustig maar, rustig maar ...' suste de moeder.

Ik ben verschrikkelijk.