Balthazaar Bosduif wil echt wat

Toen ik haar zag, stonden we allebei in de druilende regen. Zij misschien net wat eleganter dan ik. Die rode lippen en haar hooghartige blik. Het kopje koffie (!) in die slanke handen. Mijn hart sloeg er even van over.

In mijn volle vaart heb ik de remmen dichtgeknepen. Met open mond stond ik naar haar te staren. Wat een heerlijk toeval. Wat mooi. Wat prachtig.

En toen kwam dat gevoel opzetten: dat wil ik hebben. Het paste perfect bij mij. Ik had zin om het bushokje open te breken. Zo ongeduldig was ik. Het overkomt me niet zo vaak, ik ben een heel kieskeurig mens. Maar als ik dan echt iets wil ...

En dan kan je er de duivel op zeggen dat het ding compleet onbereikbaar is. Ooit stond ik naar een verweerd borstbeeld te staren in een de etalage van een antiekwinkel. Of die ene keer dat ik de mooie asbak van Electrabel wou stelen. Wat ik er mee zou doen? Het kon me niet schelen. Het klikte op een of andere manier.

Ik werd er bijna wanhopig van. Waar kun je gigantische reclameposters afluizen? Achter me protesteerde een tram. Ik was even vergeten dat ik op de sporen stond. Ik scheurde mijn blik los en stapte weer op mijn fiets. En toen ik stond te wachten voor het verkeerslicht maakte ik mezelf een belofte: Ooit, ooit hangt ze aan je muur te pronken.