Balthazaar Bosduif zit in een impasse

Ik logde hieronder al ergens dat ik weer aan het schrijven ben. Je weet wel, schrijven met grote ambitie. Misschien wel insturen naar een wedstrijd en dan maar hopen. Ik vind het in ieder geval de moeite waard. Nu alleen nog even doorzetten.

Het verhaal zit ondertussen in het stadium 'Herwerking 6 a, b, c ...'. Ik blijf maar polijsten. Verschuiven, toevoegen of weglaten, herlezen. Het is bijna een maniacale routine. Dat is goed, geloof ik. Ik hoop dat mijn tekst hier sterker door wordt, maar ik begin me langzaamaan zorgen te maken.

Mijn woorden verdwijnen. Ik ken ze uit mijn hoofd, ik hoef het haast niet meer te lezen. Dat is behoorlijk lastig als je juist minitieus wil zitten peuteren aan die vervloekte letters.
Het begint ook tijd te worden dat ik afrond. Ik wil niet te ver afdwalen, anders raak ik de kracht van mijn verhaal kwijt. -Jezus, ik lijk wel een cursus astrologie te promoten- Maar langs de andere kant heb ik het gevoel dat mijn verhaal nog niet genoeg in elkaar past. Te weinig achtergrond, die zaken.

Ik heb de keuze. Ofwel probeer ik een bom op jullie hoofden te droppen ofwel schrijf ik een aangenaam verhaal in een begrijpbare context. Kan iemand mij zeggen wat beter is? Mijn navraag heeft me tot hier toe niet veel verder geholpen. De ene zegt dit en de andere weer wat anders.
Uiteindelijk zal ik zelf moeten beslissen, maar ik heb hier absoluut geen mening over. Ik wil het allebei. Ik wil een correcte, begrijpbare bom schrijven, als het even mag.

Om te vergelijken:

(2)
Ik rolde onder hem vandaan en ging recht zitten.
‘Niks?’ Blinde paniek in mijn lijf. Ik veegde over mijn bovenlip.
‘Sorry. Ik …’ M. keek geschokt.
Ik duwde hem van me af en stapte het bed uit.
'Ik... ik...' Ik liep nog verder van hem vandaan. Tot ik niet verder kon.
Hij ging op de rand zitten. 'Sorry.'
Ik zweeg.
'Sorry.' Hij durfde me niet aan te kijken. Schaamte.
Ik draaide me om en staarde naar buiten.
'Het was niet de bedoeling.' hoorde ik achter mijn rug.
Er viel een stilte.