Balthazaar Bosduif krijgt een cultuurshock

Zero Degrees: Bangladesh, een vrouw smeekt het dode lichaam van haar man uit de trein te halen. Haar gegil weergalmt door de trein. Twee mannen kijken toe. Ze grijpen elkaars polsen vast en blijven zitten, om problemen te voorkomen. De stationschef sleept het lijk naar buiten. Ze reizen verder. De vrouw blijft gillen in hun hoofd.

Waarom kunnen we niet naar ellende kijken? We zijn bang voor die vreemde, onbekende pijn van anderen. Het zou ons kunnen infecteren. We zouden het kunnen voelen en wat we zelf niet hebben veroorzaakt hebben, horen we niet te voelen. Dat is niet terecht. Het gaat ons niet aan of beter: we hebben het niet verdiend.

Bedelaars worden op straat voorbij gelopen. Het is een grijze routine. Ik doe het ook. Je sust je gedachten met: 'Het is een maffia' of 'Hij zou het opzuipen.' Lelijke gedachte, maar onze dag blijft er zonnig bij.
'S avonds tijdens het nieuws staren we met doffe ogen naar graatmagere kinderlijfjes. We hebben hard gewerkt en we zijn moe. Geen gezeur meer aan ons hoofd. En wat doe je als je op het podium een man basketbal ziet spelen met het lijf van een ander? Jij, de culturele mens. Snel met de lach er over. Haha, grapje. Basketbal, juist ja ... Ze schoven ongemakkelijk over hun stoelen.

Ellende is een blinde vlek. Ik weet niet wat ik er mee moet. Ik ben geen idealist, geen wereldverbeteraar. Maar ik wil er niet voorbij lopen. Ik wil weten dat het bestaat. Waar, wie, hoeveel, waarom, ... En of ik me daarom een ander mens moet voelen of juist verachten, dat is me al helemaal een raadsel.