Balthazaar Bosduif is druk bezig

Ik schrijf me te pletter, maar daar merken jullie helaas niks van. Ik ben namelijk voor het eerst bezig met een echt verhaal. Begin, midden, einde. Af.

Nu kan je wel zeggen 'Och, dat schrijft die Bosduif zo vaak'. En terecht! Ik heb dit al zo vaak verkondigd. Maar deze keer zweer ik het: het wordt echt wat.
En weet je waarom? Omdat ik verslaafd ben aan mijn verhaal. Elke busrit, saai lesuur of vrij moment ratelt het in mijn hoofd. 'Moet ik deze zin weglaten?' 'Beschrijf ik wel het juiste moment?' 'Waar gaat het eigenlijk over?'

Het is een beetje een pervers verhaal. Het gaat over mij, een jongen en de liefde. Het is een tragedie, echt gebeurd en niks gelogen. Misschien een tikkeltje egocentrisch, maar ik noem het liever 'uit eigen ervaring: oprecht en herkenbaar.'

Een fragmentarisch voorproefje, speciaal voor jullie (en ook een beetje om de leegte te vullen):

(1)
Even bleef het stil. En toen pas drong het tot me door: zijn armen waren daar nog steeds. Om mijn buik en vooral: ze bleven daar. Het bloed schoot naar mijn gezicht. In een vingerknip was de kamer om me heen veranderd. Spanning. Blinde Paniek. Kortsluiting. Shit.
Ik keek om. Hij zat naar me te kijken. Te wachten. Ik wou wel.

(2)
'Ik ... ik ...' ik zette nog een paar stappen verder achteruit.
Hij ging recht zitten. 'Sorry.'
Ik zweeg.
'Sorry.'
Ik gooide mijn armen in de lucht.
'Ik ben een gefrustreerd debiel.'
Ik knikte.
'Sorry.'
Er viel even een stilte.
‘Sorry.’
Ik knikte.

(3)
We lagen in een bed dat te klein was voor twee vrienden. Met veel gekreun en gekraak probeerden we zo in elkaar te passen dat we er niet al te veel mee bedoelden. Het hielp niet. Teen voor teen kroop die oude intimiteit weer onder de dekens.

(4)
“Bestaat er een wiskundige studie over liefde? Categorieën van koppels. Tabellen onderverdeeld in ‘succesvol’ en ‘verdoemd’. Procenten, statistieken, grafieken. In alles zit een vaste lijn. Waarom niet in de liefde? Een romanticus zou het verkrachting noemen, maar ik ben niet van dat type. Toch niet in hoge mate. Die tabellen zouden me opluchten. Gevoel zou verantwoord zijn, verlies duidelijk verklaarbaar. Misschien ben ik wel een amoureuze cynicus.”