Balthazaar Bosduif is alleen

Ik doe af en toe dingen alleen en dat stoort me niet. Meestal gaan die uitstapjes in de richting van theater, een concert of een bioscoop. Dan neem ik een boek mee om de stille minuten mee te doden. Daarna hoor je je mond te houden en te genieten. Daar heb ik niemand voor nodig. Ik red me wel.

Alleen zijn voor eventjes is geen ramp. Maar dagen je mond houden, dat had ik toch onderschat. Als je een uur moet wachten tot het volgende concert begint en je uit ververling naar gezellig kletsende voorbijgangers zit te staren, dan ga je je toch een beetje zielig en jaloers voelen.

Jazz Middelheim is nu niet meteen mijn festival om vrienden voor het leven op te rapen. Laat ik het zo stellen: de doorsnee jazzliefhebber is blijkbaar niet echt van mijn generatie. Je hoort er wat grijze haren voor te hebben, een vrouw en een elegant pak. Ik leg blijkbaar wat moeilijker contact met die mensen. Ze zitten daar zo stijf en deftig op hun stoeltje en applaudisseren hun handen stuk -O kijk schat, daar is de snor van Toots Thielemans weer, laten we maar snel extatisch klappen-, terwijl ik me liever even laat gaan op een stukje vrije vloer.

Vijf dagen is lang. Zeker als je constant tegen iemand wil brullen hoe fantastisch het wel is. En dan glimlacht er niemand terug vol enthousiasme of puur geluk. -Dat zijn toch echt de allermooiste lachjes- Natuurlijk kan je het later gaan beschrijven, maar het is nooit even overtuigend. Je hebt een getuige nodig. Iemand die je kan bijvallen.

Kortom, ik moet dus heel dringend opzoek naar een Jazzvriend om me gezelschap te houden. Maar hemeltje, waar ga ik die vinden?