Balthazaar Bosduif is een watje

Vandaag werd het me weer op de neus gedrukt: ik ben een softie. Een meisje dat nog steeds niet uit haar 'ik wil een prinses/ballerina zijn!' fase is ontsnapt. Iemand die bang is als ze net wat te hard onderdruk wordt gezet en dan in een heel ver in een hoekje gaat pruilen. Nee, een harde tante kan je me zeker niet noemen.

Ik ging een lesje 'Aerobox' meedraaien. (Dat is die 'ik mep die rode bokszak even van het plafond'-sport die je vaak in Amerikaanse feuilletons ziet) Mooi, dat had ik nog nooit gedaan en een Bosduif staat altijd open voor wat nieuws. Of dat dacht ik toch.

Het ging al meteen fout. Ik duwde de deur open en het eerste wat ik zag, waren drie afgetrainde fitnessjongens die hun vingers lieten kraken door hun handschoenen heen. 'Rennen' zeiden mijn reflexen 'dit is veel te stoer voor jou! Ga met je poppen spelen!'. Maar nee, ik moest dapper zijn en doorzetten.

Ik denk dat ik het maar een halve opwarming heb volgehouden. Doodsbang was ik van die bonk spieren die ons liet rennen, pompen, springen, pompen, rennen (sneller! sneller!) op een tempo waar een Bosduif spontaan van zou beginnen janken. Ik keek even snel om me heen, maar niemand anders leek echt onder de indruk van hun fysieke inspanningen.

Ik voelde mijn zelfbeeld krimpen tot die van een kabouter. Was ik dan zo'n watje? Liet ik me zomaar intimideren? Had ik dan geen klein beetje volhoudingsvermogen? En op dat moment bleek de bonk spieren een aardige vent te zijn. 'Je hoeft je niet te forceren, hoor.' zei hij 'je bent nieuw hé?' Ik knikte. 'Doe maar rustig' zei hij.

Ik liep nog een rondje of twee en daarna had ik er genoeg van. Dit was niks voor mij. Ik zwaaide een keer naar de gezellige leraar en sloot de deur achter me. Het is weer bewezen: een roze tutu en wat stretchoefeningen, daar teken ik voor.

'Morgen BBB' las ik op het prikbord toen ik naar de douches liep. Ik denk dat ik dat nog wel aankan.