B. Bosduif praat over Toots Thielemans

Ik zat in de grote tent van Jazz Middelheim naar Toots Thielemans te luisteren. Plotseling begon mijn tas te trillen. Ik had een sms van een vriend:

'Zalig! Thx.' Ik had gezegd dat hij Klara moest aan zetten. Tootsie werd daar live uitgezonden. 'En gy vind dit niet goed?? Is zéér goed!'
'Ik zal het nog wel een keer uitleggen.' stuurde ik terug 'Toots is een moelijk geval.'

Ik denk dat zelfs de grootste mopperkont geen slecht woord kan bedenken over de verschijning 'Toots Thielemans' of zijn muziek. Toots is volgens mij knettergek. Die man is zo vrolijk. Als hij naast een noot blaast, giechelt hij als een klein meisje dat met haar roze jurkje in de modder staat te springen. Toots is ook zo emotioneel, zo liefdevol. Hij is alles en iedereen dankbaar. Het aantal keren dat hij tijdens een concert naar zijn hart grijpt is haast ontelbaar. Waren er maar meer mensen zoals hij. Een voorbeeld! Deze man is een voorbeeld!

De muziek van Toots is wereldklasse. Elk lid van zijn eenmalig quartet was stuk voor stuk een klassebak. Top of the bill. Crème de la crème. De nummers waren meesterwerkjes die je in je hart troffen en er een zoen op gaven. Op het einde zat ik langs mijn ogen te vegen. Wat zou jij doen als een man van over de tachtig met een trillende stem zegt: 'En deze is voor Louis Armstrong' en er dan een ballade van jewelste uitgooit? Zou jij het dan droog houden? Ik denk het niet.

En ondanks alles heb ik het af en toe moeilijk als ik naar Toots Thielemans zit te kijken.

Ik kan helemaal niet tegen de massahysterie die rond zijn persoon hangt. Vandaag heeft hij 4 staande ovaties gekregen (+ 2 van het eerste optreden= 6 op 1 festival). Ik denk dat het niet veel had gescheeld of de oma naast me had haar slipje uitgetrokken en om zijn oren gesmeten. Kom op jongens, Toots Thielemans is niet het enige bewonderingswaardige op de jazzscène. Er zijn zoveel interessante groepjes die met andere, nieuwe dingen bezig zijn. Die horen ook wat aandacht te krijgen. Op een of andere manier vind ik Toots aanbidden net wat te gemakkelijk. Te veel andere talenten blijven achter dit stuk klassieker verborgen. Zo jammer.

Ik krijg ook wrange gevoelens als de presentator hem aankondigt met: 'En hier is hij dan, geef hem een groot applaus ... 'Onzen' Toots!' Dan zit ik met mijn oren ergens tussen de enorme donderwolken te grommen. Bah, dat vind ik nu het meest belachelijke staaltje chauvinisme dat je kan weggeven. Alsof alle belgen een stukje Toots Thielemans in zich dragen, omdat ze dezelfde koning hebben of op hetzelfde stukje land zijn geboren. Natuurlijk begon het publiek te springen en te dansen toen 'Onzen Toots' glimlachend het podium opstommelde en zei dat hij blij was nog een keer in België op te kunnen treden. Hé, hij is een jazzmuzikant, geen prins. Die zijn geboren om de belangen van België te verdedigen. Stop nu eens met aan hem te sjorren en laat hem gewoon spelen op zijn mondharmonica. Dan kan ik genieten, wat mij net wat belanglijker lijkt dan gezeur over een nationaliteit.

Maar wil je weten waarom ik echt niet graag naar Toots Thielemans kijk? Omdat hij oud aan het worden is. Hij trilt, begint een beetje raar te praten, hij gooit dingen omver. De blik in zijn ogen begint een beetje kinds te worden. Ik krijg er medelijden van. Soms wil ik hem een rustige oude dag toewensen, in plaats van zo vaak door een donderend publiek bejubeld te worden. Dat moet toch niet goed zijn voor je 83-jarige hart, denk ik dan. Serieus, als ik Toots Thielemans zie optreden verwacht ik bijna dat hij plotseling van zijn hoge stoel zal vallen en niet meer zal wakker worden. En dat wil ik niet. Deze man is te fantastisch om dood te gaan.