Balthazaar Bosduif deed het weer

Iedereen kent dat gevoel, dronken liefdesverlangens. Ze voelen zo oprecht en zijn onweerstaanbaar. Je gaat er gekke dingen van doen. En als die gekke dingen lukken dan ben je even ontzettend gelukkig.
En ongeveer daar loopt het mis. Over dat hoogte punt heen, is elk middel goed om dat delirium te verlengen. Die gekke ideeën lopen dan over in ronduit beschamende momenten.

Iedereen kent het wel. Rechtop in bed, blik op nul en hersenen die razen. Wat heb ik gisteren nu weer allemaal gezegd en gedaan? De verlegenheid sluipt binnen, samen met hoofdpijn, ontzettende dorst en kloppende ogen.
Maar dat is nog niets. Er volgen nuchtere ontmoetingen, waar beschrijvingen opkomen of nog erger, eindeloze lege stiltes met je inmiddels nuchtere ‘partner in crime’.

En toch …

En toch weegt dat niet op. Dat ene moment, dat delirium van ‘instant’gevoelens, het blijft heerlijk. Een onbekende aan de tafel, koetjes en kalfjes, een stoel die wordt verplaatst, ‘Hoe gaat het met jou?’, een stoel wordt dichter geschoven, toevallige aanrakingen, een mond dicht bij je oor (want de muziek staat luid), benen die elkaar raken, lachen, armen die elkaar raken, dansen, armen om je heen, lichaamswarmte … En dan wordt het tijd om aan de alarmbel te trekken.
Elke keer weer, elke keer weer.