Balthazaar Bosduif beeldt zich maar wat in

Het was eigenlijk niet mijn idee, maar dat van Tijs. Ergens in een gesprek tussen alles en niets. Loze maandagmiddag, genoeg tijd om te ver te denken. Zijn het nu de bomen die wind maken of gaat het juist omgekeerd?
'Wat als het leven een musical was.' Hij zwaaide driftig met zijn sigaret. 'Er is nooit genoeg musical in de wereld.'
'Dat is zo.' zei ik en zag het al voor me. Alles in bordkarton.

Opstaan gaat altijd gepaard met een theatrale geeuw en een voice-over. Als je het huis verlaat, mag je nooit, maar dan ook nooit je paraplu en regenjas vergeten. Tapschoenen zijn enkel noodzakelijk als je je die dag echt goed in je vel voelt. En dan 'hop' de straat op. De muziek start als je de deur dicht trekt. Op het eind van de straat neurie je het refrein mee. Of fluiten, dat mag ook.
Om de hoek kom je midden in een scène terecht. Een man is te laat, dat is overduidelijk. Op een loopje probeert hij mensen te ontwijken, tegelijkertijd zwaait hij naar de bakker, schudt hij jou de hand en helpt hij achter je rug nog snel een oud omaatje de straat over.
Natuurlijk is het allemaal opgezet spel. Deze man is te laat en alle aardbewoners kleden zijn dag aan. Ook jij.

Je komt aan in je stamcafeetje. Op je vaste bankje zit een mooi meisje koffie te drinken. Je schuifelt naar de bar en besluit haar van achter de krant te bespieden. Ze doet niets, draait een krul rond haar vinger en staart door het raam. Als ze even in de wc verdwijnt, zing je in duet met de barman. God, she's so beautiful. Natuurlijk komt met luid geklingel haar verloofde binnen. Ze springt met een elegante stap in zijn armen en samen dansen ze de deur uit. Jammer.
Jammer, maar ze komt wel. Het mooiste meisje van de wereld. Hoogst waarschijnlijk loop je tegen haar op in het midden van een druk kruispunt. Zo gaat dat in musical.
Je drinkt je kopje leeg en besluit dan toch maar naar school te gaan. Gisteren veranderden de leerlingen van lokaal met een nonchalante stijldans. Vandaag laten ze wat acrobatenkunstjes zien in de aula. Wanneer de professor zingt of het stiller mag, zeg je in groepjes van vijf 'Sssst...' en hou je demonstratief je vinger voor je getuite lippen.

In de avond ga je met je vrienden op stap. Met wandelstok, hoed en streepjes jas. Eventuele choreografieën zijn nooit uitgesloten. Zeker niet als het echt gezellig wordt. Er wordt getoost en het bier klotst over de rand als jullie tegelijkertijd jullie glas neerzetten. Jolijt en schouderklopjes. Discussies worden in meerstemmigheid gebracht, jij mag de solo zingen. In musical heb je altijd gelijk, zelfs als het niet zo is.
Als in de straat de lichtjes van de lantaarns branden en de cafébaas jullie met de bezem buitenjaagt, rennen jullie lachend de hoek om. Zwalpen is nog nooit zo mooi gegaan.

Afscheid komt met een zwaai en je gaat alleen naar huis. Te voet, uiteraard. De dag is voorbij. Je kijkt naar de maan, die helder aan de hemel staat en de melancholie neemt over. Muziek zwelt aan. Met je prachtige tenor stem zing je dat je de liefde morgen wel zal vinden. Je groet in silencio een voorbijganger met je hoed, maar die loopt gehaast door. Het is nacht, weet je wel. Op de trapjes voor je voordeur geef je met uitgestrekte armen je finale aan de maan. Binnen is alles nog steeds als het was. Je tapt je schoenen uit en kruipt in bed. Als je je ogen sluit, wordt het beeld zwart.