Balthazaar Bosduif heeft een afwijking

Iedereen heeft wel wat. Soms zijn het dingen waar je over hoort te zwijgen. Je leest nog steeds de babysittersclub, de deur die nog steeds op een kier moet als je naar bed gaat of dat je maar om de drie dagen van onderbroek wisselt. Niemand hoeft dat te weten. Wie niet weet, niet deert. Het kan ook de andere kant op gaan. Soms zijn het zaken die je niet eens beseft, ze zijn ingebakken. Elimineren is geen optie. Ze zijn er al voor je er erg in hebt.

Mijn afwijking is van de tweede soort. Als ik iemand graag wil leren kennen, interessant vind of gewoon een goeie bui heb, blijk ik amoureuse kenmerken te vertonen. 'Het zit 'm in je ogen' wordt er vaak gezegd 'Het is die blik van jou.'
Intensief kijken, dat blijkt mijn afwijking te zijn. Het lijkt te dom voor woorden, maar het heeft behoorlijk wat nadelen. Die sporadische 'Is die nu verliefd op mij?' kwestie die genegeerd of opgelost moet worden. Ik kom meestal uit de lucht vallen. Interesse is niet gelijk aan verliefd zijn. Zelfs bewondering is niet gelijk aan verliefd zijn.

Natuurlijk moet ik de schuld niet op de andere schuiven. Ik weet best wel hoe het komt. Als het een beetje gezellig wordt, wil ik dat het nog gezelliger wordt. En voor je het weet zit je knie aan knie koffie te drinken. Het is een soort impuls, ik kan het niet goed tegenhouden. Ik wil genieten en liefst zo veel mogelijk. Het helpt natuurlijk niet als je een focusprater bent en je constant in de ogen van je gesprekpartner staart als die iets boeiends te vertellen heeft. Op die basis zou ik dezelfde conclusies trekken.

Ik zit er wel een beetje mee. Het is allemaal zo dubbel. Het is niet leuk dat de helft van de wereld denkt dat je verliefd op bent op hun persoon. Maar langs de andere kant kan ik de warmte van die knie ook niet missen. Je koffie smaakt er beter bij. De dag wordt er mooier van. Verstand versus impuls. Wat een dillema.