Balthazaar Bosduif danst en denkt na

Context: Het was heel lang geleden, maar ik was er nog een keer. Petrol. Er was veel veranderd. Het publiek leek op een jaar in leeftijd gehalveerd te zijn en de toiletten waren van een grauwe containerinstallatie in hippe stijlvolle hokjes omgetoverd. Langs de andere was Petrol nog steeds die succesvolle, iets wat geïmproviseerde club met een behoorlijk originele line-up.

Pendulum trilde oorverwoestend mijn gehoorgangen binnen. Het kon me niets schelen, ik danste. Als geluid een bepaalde decibelgrens overschrijdt, activeert het een bepaald punt in je evenwichtsorgaan. Dan krijg het gevoel of je versnelt. Ongezond, maar schitterend.
Ik keek om me heen en zag dat iedereen van hetzelfde effect genoot. Ritmische armen en benen. Natte haren van het zweet. Frequentatief, unaniem geschreeuw. Sommigen bewogen met gesloten ogen, anderen lieten de gloeiende punt van hun sigaret in de hoogte meedansen.

Zoveel mensen in een vreemde trance van drum'n base, stelde ik vast. Ik moest erom glimlachen. En toen kwam mijn bekende dansgedachte weer opzetten. Altijd hetzelfde, ze gaat ongeveer zo: eigenlijk zijn we toch een gek stelletje apen. Hier staan we dan. Een beetje te hupsen op ontzettend luide dreunen, behoorlijk asociaal te wezen. (Op dat ene schurkende koppeltje na dan) Stel je voor dat een teletijdmachine echt bestaat en een leeftijdgenoot uit the Roaring Twenties per ongeluk in Suske en Wiske-stijl hierheen wordt geflitst, zou die prompt geen hartstilstand krijgen? Een overdosis aan lawaai, mensen en eenzijdige communicatie?

Stiekem ben ik wel een voorstander van dansen in de twenties, de dansant-traditie. Een dansvloer en een orkest. Jongens links, meisjes rechts en laat het spel maar beginnen. Een zenuwachtige uitnodiging en dan met twee uit de bol gaan op een of ander swingnummer. Weer terug naar de muurbloempjes gevoerd worden, verleidelijk blozen en een volgend nummer versieren. 'Vroeger werd en nog gedanst!' zei mijn grootvader altijd toen hij me leerden walsen. Tegelijkertijd vertelde hij over de fanfare op het Bal Populaire. Het waren grappige verhalen, zelfs een tikkeltje romantisch. Ik ben het nooit vergeten, het leek me ontzettend charmant.

Goed, daar stond ik dus. Omgeven door extatische, zwetende lijven met te veel romantiek in mijn gedachten. Ik schudde het uit mijn hoofd en liet me meedeinen op de bassen. Toen ik weer opkeek, zag ik Oskar zijn bekende bewegingen maken. Er speelde een machtige glimlach op zijn gezicht. Hij kon alles aan, dat was duidelijk. C. stond achter me, maar hij leek niemand meer op te merken. Met een enorme serieux liet hij zijn schouders dansen. Lore deed een vreemde vorm van een twist. We glimlachten even naar elkaar en deden ons eigen ding. Er liepen waarschijnlijk nog meer bekenden rond, maar het was te druk om ze tegen het lijf te lopen.

Plotseling voelde Petrol enorm huiselijk aan. Veilig, gezellig, enorm voorspelbaar. Ik zou ervan genieten en op de weg naar huis luisteren naar het tuuten van mijn oren. De volgende dag zouden we tegen elkaar zeggen dat het echt fantastisch was geweest en daarna uitgebreid geeuwen.
Toen kwam denkstap 3. Misschien is het Balprincipe mooi en charmant in theorie, maar niet in praktijk. Je zou maar eens het meisje zijn dat elke vrijdag alleen achter blijft, terwijl de dansvloer vol schuifelende koppeltjes staat. Bovendien vraagt het ook lef om op een meisje af te stappen en niet over je woorden te struikelen als ze verleidelijk met haar wimpers wappert. Daar heb je in al dat individuele dansgedoe helemaal geen last van.

Ik probeerde te kiezen, maar dat lukte niet echt. Het had allebei zijn voordelen. En toen maakte ik met mezelf een pact. Als een echt, authenthiek bal te veel sociale vaardigheid vraagt voor het dagdagelijkse leven, moet je het maar proberen op niet zo normale aangelegenheden. Dus als ik ooit trouw, 50 wordt of toevallig sterf, mag iedereen zijn pak aantrekken. Er zal godverdomme gedanst worden op de plaatselijke fanfare.