Balthazaar Bosduif steelt weer wat

Uit tijdgebrek en gewoon omdat het ontzettend mooi is. Alvast een jaloerse blik, mijn excuses voor de schade aan zijn auteursrechten en vooral een staande ovatie voor Ralph Ploeger. Kom op, geef die man eens je stem ...

Balkonscene

Vier hoog, recht tegenover mij, zit vaak ‘s avonds een meisje op haar balkon. Een boek in haar handen en een pot thee binnen handbereik. De andere balkons van het blok zijn gewoon balkons: een betonnen plaat die grauw en hoekig uit de muur steekt, met een stalen omloop met spijlen. Hier en daar staat nog een verdwaalde GFT-emmer, of een bierkrat. Het meisje heeft van haar balkon een extra kamer gemaakt, het verlengde van haar huis, met een tafeltje, een stoel. Heiplantjes en viooltjes.

Ik heb haar Lotte gedoopt, want soms als ik haar daar zie zitten, roerloos met haar boek op schoot en haar benen netjes tegen elkaar, denk ik haar te kennen.

Vandaag is Lotte niet alleen op haar balkon. In de opening van de deur naar de keuken staat een jongen met ontbloot bovenlijf. Hij praat in op Lotte, die bewegingloos in haar stoel zit. Ze heeft haar handen in haar schoot gevouwen en kijkt kaarsrecht voor zich uit terwijl de jongen naar de reling van het balkon stapt. Daar leunt hij een tijdje, zijn hoofd hangt tussen zijn schouders. Dan gaat hij op de stoel naast Lotte zitten, met zijn ellebogen op zijn knieën. Al die tijd praat hij en blijft zij emotieloos voor zich uitstaren. Zijn gebaren worden wanhopiger, en hij reageert hoekig en defensief als Lotte af en toe wat terugzegt.

Ik zie een bleek lichaam met een harig, zacht buikje. Ik zie vooruitgestoken heupen en een holle rug. Ik zie halfslachtige, onbeantwoorde pogingen om Lotte aan te halen.

Ik bespeur wanhoop en ik grinnik.

Lotte staat op en wil naar binnen lopen, maar hij blijft in de deuropening staan en verspert haar zo de weg. Ze blijft met haar armen op haar rug tegenover hem staan en hij slaat zijn handen om haar middel. Ze reageert niet. Ook niet als hij haar omhelst en praat, en praat, en praat.

Dan draait hij zich met een machteloos gebaar om en loopt de keuken in. Lotte loopt langzaam achter hem aan, met haar handen nog steeds op haar rug. Ik draai me om en prik wat koude pasta uit een bakje. Het zal niet lang duren voordat Lotte zich in haar eentje op het balkon zit af te vragen waar het deze keer fout is gegaan.

Zal ze mij weleens hebben gezien?

Tijd verstrijkt. Daar is Lotte weer. Ik druk mijn voorhoofd tegen het raam. Ook de jongen komt weer het balkon weer op. Hij gaat naast Lotte zitten. Ze knuffelen. Hij loopt nu in zijn boxershort, Lotte heeft een topje aan. Hun haar zit verward.

Ik buig mijn hoofd.

(Ik denk dat ik waarschijnlijk veel te laat zal zijn, maar als ik dit nog kan vervormen, inkorten en leesbaar maken, dan stuur ik het misschien wel in.)