Balthazaar Bosduif heeft een inval/aanval

Het is nu meer dan een maand geleden dat ik ben begonnen met studeren. Nog nooit heb ik zo lang achter mijn bureau gezeten, acht examens achter de rug, nog ééntje te gaan. Ongeziene prestatie voor een Bosduif, dat noem ik pas grenzen verleggen. Vreemd genoeg heb ik nog geen instortingen gehad, maar er zijn wel hele vreemde neveneffecten opgedoken. Naast jeukende elleboogholtes en extreem vies en vettig haar heb ik een plotselinge, gigantische creativiteit-boost gekregen. Gewoon uit pure frustratie van mijn zittend gat en mijn door feiten en theorieën uitgedroogd brein.

Ik studeerde gisteren Literaire Instituties. -zeer interessant vak en mijn beste examen tot hier toe- Halverwege een 'staar uit het raam'-sessie flitste er een beeld door mijn hoofd. Ik zag een man die zijn hoofd in een doos had gestoken. Ze stond niet op zijn hoofd, de doos was een deel van een soort pilaar. Op hoofdhoogte was er een uitgesneden gat. Het leek een soort struisvogel strategie: 'Jongens, nu heb ik even geen zin om te kijken wat er om me heen gebeurt.'

En toen dacht ik: wat een leuk idee, zomaar als je even geen zin meer hebt en alles wordt een beetje te druk, even je hoofd in de dichtstbijzijnde doos steken. Ondertussen had die al een zwarte, zachte en vooral stikdonkere binnenkant gekregen. Zoiets waar je je hoofd kan tegen leggen en heel luid kunt zuchten, maar niemand die het hoort.
Uit het niets kwam het volgende stadium: een stem die je een verhaaltje voorleest, gewoon ad-random, alle soorten verhalen die je je maar kan bedenken. Ze duren niet zo heel lang, net genoeg om een pauze te vullen, jezelf even te ontspannen en daarna door te gaan met wat je bezig was. Een dagelijkse routine. Een hoordoos in plaats van een kijkdoos, vol verhalen.

En toen begon ik aan de praktische kanten te denken. Waar zou je het kunnen doen? Antwerpen boekenstad, of is dat al voorbij? Het Paleis? Op de universiteit, ik zit toch in taal en letterkunde? Of is dat dan weer te creatief voor universiteiten?
En zouden die dingen overleven? Misschien worden ze beklad of afgebroken ... Zouden ze überhaupt wel gebruikt worden? Misschien is het zicht van je hoofd in een doos steken wel te belachelijk voor de medemens. -maar voor minder wil ik het eigenlijk niet doen-
Maar toen sloeg de schrik me pas echt om het hart. Voor dit project had ik contacten nodig, investeerders, reclamecampagnes. O jee, ik zou moeten gaan lobbyen.

En toch wist ik één ding heel zeker: dit is echt iets waar ik me voor wil inzetten. Ik wil wel opzoek gaan naar schrijvers en mooie stemmen, juiste stofjes en audiodragers. Maar voor al dat praktische gedoe begint, vraag ik u eerst: ziet u hier wat in?