Balthazaar Bosduif kijkt toe

Het leek wel een wetenschappelijk onderzoek. Professor Rosa had haar licht blauwe krukje aangesleept en bestudeerde het experiment nu met een nauwkeurig oog: een heleboel rauwe boontjes in een wasbak vol water. Interessant. Normaal liggen die dingen op een bord naast een berg aardappeltjes.

Met haar handje graaide ze in het water en hield een boontje in de lucht. Het water liep naar beneden haar mouw binnen. 'Noteren,' leken haar ogen te zeggen 'Koud water, niet warm zoals in bad.' Ze hield het boontje stil en keek even om zich heen. Er waren niet al te veel pottenkijkers. Misschien zouden ze het niet merken. Heel voorzichtig legde ze een boontje tegen haar lippen.

'Je moet ze in het vergiet leggen, Rosa.' zei een omstaander 'niet in je mond steken.'

Ze draaide zich een beetje weg van de stem. Wat had dat vergiet nu met haar onderzoek te maken? Ze gooide het boontje in het rode mandje en nam de volgende. Weer koud water. Deze keer ging haar handje meteen in de richting van haar mond. 'Smaakt anders.' zei haar blik. Ze keek er zelfs een beetje bitter bij. Onthouden. Bitter.

'Nee Rosa, niet in je mond steken!'

Alarm. Er zit een stoorzender in het onderzoek. Laten we snel doorzetten en een resultaat bekomen. Op het derde boontje werd niet gekauwd. Snel liet ze de waterdruppels in haar mond glijden. Best lekker. Lekker fris. Nog een keer proberen. En nog en keer.
De boontjes belanden op en naast, maar niet in het vergiet. Bijzaak, dat is bijzaak. Randinformatie.

'Rosa, nu is het wel genoeg!'

Tijd om conclusies te trekken. Het onderzoek is afgelopen. Goed, de formulering van onze stelling gaat als volgt: 'Boontjes zijn als rietjes, maar dan binnenstebuiten. Het water komt er niet door, het loopt er langs.' Uiterst interessante ontdekking vandaag, werkelijk. Maar nu is het tijd om te gaan spelen.