Balthazaar Bosduif heeft het druk

Plotseling sta ik in een ijzeren hok. De wanden lopen meters omhoog in de lucht en het dak verdwijnt ergens in het duister. Hier en daar zit een luchtgat dat stoffige bundel licht doorlaat. Ik ga zitten op de grond en wacht. In mijn slaaphoofd ga ik na welke droom ik nu eigenlijk aan het beleven ben. Komen er straks een paar militairen waaraan ik zal moeten ontsnappen of zullen die muren gewoon straks op me afkomen?

Ik zit en wacht nog steeds. Dan hoor ik een bekend geluid. Eerst alarm en dan een machine die langzaam begint te ronken. 'O jee, het gaat beginnen ...' zeggen mijn reflexen.

En dan komen ze. Brieven. Witte brieven schieten door de schemerige duisternis. Met duizenden ritselen ze om me heen. Ze schuiven langs de muren, te hoog om vast te grijpen. Anderen razen aan me voorbij en vormen reuzestapels vlak voor mijn neus. Her en der beginnen lampjes op te lichten. Steeds meer en meer. 'Werk dan!' flikkeren ze naar me. Ik raak in paniek en kan geen stap verzetten.

'Wacht!' Schreeuw ik tegen de muren, alsof iemand me kan horen.
'Ik weet niet of het Prior of non-Prior is!'

-Bosduif werkt sinds kort bij de post. Fijne baan hoor, ik heb alleen net iets te lang achter deze machines gestaan-