Balthazaar Bosduif probeert het weer

Ik ben weer een verhaal aan het schrijven. Deze keer zou je het onder het genre 'thriller' moeten kunnen thuisbrengen. Of dat hoop ik toch. Het is een combinatie van heel veel schrijftheorie en een idee dat al een jaar of twee in mijn hoofd rondzwerft. Ingrediënten: twee mensen, een kamer en een persoonsverwisseling.

Ik ben bezig. Druk bezig. Het probleem is dat ik jullie er niet zo veel van kan laten zien. Ik kan er eigenlijk zelf niet zo heel veel van zien, want het veranderd steeds. Het loopt weg, het transformeert. Ik geloof dat ik nog nooit een verhaal heb geschreven waar ik ongeveer alles al heb weggegooid en daarna weer uit de prullebak ben gaan vissen. Mijn start is al drie keer herschreven en het lijkt maar niet te klikken. Elke nieuwe versie is anders. Misschien wel beter. Ik hoop het.

Voor het eerst moet ik echt inventief zijn. Elke keer weer denken aan de wijze woorden: 'De lezer de mogelijkheid geven te raden wat er zou kunnen gebeuren, maar hem toch telkens weer verrassen' Het gevaar van het cliché ligt zo dichtbij. Ik loop nu al dagen te piekeren over wat mijn gestoord personage nu eigenlijk zo gestoord maakt. Stapels mogelijke ellende in mijn hoofd, maar niets lijkt echt in die thrillercontext te passen.

De volgende criticus die thrillerauteurs geen echte schrijvers vindt, kom ik een schop onder zijn kont geven. Spanning neer schrijven is heel erg moeilijk. De lezer dwingen om verder te lezen, is een kunst. Ik ploeter ondertussen verder: elke dag een uur of twee schrijven, mijmeren op de bus of op de fiets, mensen stukjes laten lezen en om hulp vragen.

En stiekem blijf ik toch hopen dat ooit die briljante inval komt en alles plotseling in elkaar klikt. Alsjeblief? Ik zal alles keurig opschrijven, beloofd.