Balthazaar Bosduif maakt huiswerk

Speciaal voor Meneer Paulus en zijn zes responspapers. Moge hij gelukkig wezen.

Film en genre: Science-fiction

Mijmeringen over Ghost in the shell

Normaal gezien probeer ik een beetje door te denken op de technieken, de patronen van het genre dat we bespreken. Na de voorstelling vat ik de film in mijn hoofd samen, probeer ik mijn eerste indrukken te verklaren en als ik geluk/pech heb kan ik hier en daar defect vinden. Bij Ghost in the shell ben ik gewoon voor me uit blijven staren: Wat is de boodschap van Ghost in the shell? Welke personages zijn nu goed of slecht? Waar gaat deze film in godsnaam over? Geen enkel antwoord lag voor de hand, slechts een grote grijze massa. Na een tweede keer kijken, kon ik toch de vage contouren van een siencefiction filosofie herkennen.

Ghost in the shell is een mes dat langs twee kanten snijdt. Het lijkt alsof de makers de melancholie van de menselijke identiteit niet kunnen afschudden, en tegelijkertijd juist de zwakheid ervan verachten. Dat zijn althans de woorden die ze de personages in de mond leggen. – let op de beelden waar een personage recht naar de kijker praat: deze stukken vormen samen één theorie- De puppetmaster, het spilfiguur in deze film, wil een nieuw, ultiem menselijke ras scheppen. Dat is gebaseerd op de menselijke individualiteit, alleen de zwakheden moeten worden ‘uitgewist’. Hij vergeet enkel dat deze combinatie niet waar te maken is: een identiteit is een compensatie van zwakke karaktereigenschappen door goede. Dat deze twee elementen inherent zijn, lijkt hij niet te vatten. Hij wil enkel een identiteit als levensvorm gebruiken, de adem die een wezen laat bestaan. Het leven zelf, het trial and error waarin een mens groeit, laat hem koud. Onmiddellijke perfectie is zijn doel.
De toekomst van deze theorie is behoorlijk dualistisch. Elk mens is individueel en dat maakt hem wonderlijk, maar de zwakheden die het meebrengt, zorgt dat ‘het ras’ zijn ondergang tegemoet gaat. Is de mensheid een uitgemaakte zaak of een eeuwig gevecht? Daarin ligt voor mij het sciencefiction element dat me het meest fascineerde. – dat en de opbouw van de stad. Verleden boven verleden, boven verleden. Prachtig weergegeven. -
Naar het einde toe verwachtte ik dat een winner/verliezer situatie een verduidelijking zou opleveren. De makers moeten toch een kant kiezen en er een mening op nahouden. Maar ze laten het antwoord op de existentiële vraag in het midden, misschien dat het vervolg meer duidelijkheid brengt. Dat hoop ik toch. Nu fascineert Ghost in the shell mateloos, maar als de makers nooit een antwoord gaan formuleren op het vraagstuk dat ze stellen, vrees ik dat deze serie zal afglijden naar warrige praat en hele mooie animatie. En dat zou zonde zijn voor alle mogelijkheden die dit thema in zich draagt.