Balthazaar Bosduif krijgt levenslessen van McKee

Nu mijn weblog toch een tikkeltje zwaar op de hand aan het worden is, heb ik maar besloten om er een schepje boven op te doen. Ik las in een nat bushokje de volgende passage in 'Story' van McKee. Een hele mooie theorie:

Esthetische emotie

Je intellectuele leven bereid je voor op emotionele ervaringen, dat is dan weer de basis voor nieuwe interpretaties die uiteindelijk bepalen hoe je tegen nieuwe gebeurtenissen in je leven aankijkt. Het intellectuele en het emotionele beïnvloeden elkaar, en wel in die volgorde.
De momenten in je leven, waar emotie en intelligentie samenkomen zijn zo zeldzaam dat ze kunnen aanvoelen als een religieuze ervaring. Het leven scheidt doorgaans intelligentie en emotie, kunst breng deze twee samen. Een verhaal is een uitweg om deze zeldzame inzichten zelf te creëren. Dit fenomeen noemen we Esthetische emotie. (...)
Wanneer een idee door emotie is omgeven, wordt het krachtiger, dieper. Het blijft bij. Kunst schept orde in de wereldse chaos en je persoonlijke verwarring, maar esthetische emotie brengt wat je weet en wat je voelt op een gelijke hoogte, waardoor je je meer bewust wordt van je plaats in de realiteit, wat je ook meer zekerheid biedt.
Kortom, een kortverhaal geeft je het enige wat je zelden in de realiteit zal ondervinden: een betekenisvolle emotionele ervaring. In het leven krijgen emoties pas een boodschap als je er en tijd over kan nadenken. In kunst, in een verhaal hebben ervaringen meteen een betekenis.


En ik moet toegeven dat fictie inderdaad zo aanvoelt. En dat deze theorie bij nader inzien de enige en werkelijk de enige reden is waarom ik schrijf. Ik heb het nooit beseft. Dit stukje was voor mij een bad van esthetische emotie. McKee is geen heilige, maar ik moet er godverdomme heen.