Balthazaar Bosduif moet even resetten

'Geen zwart gat dit jaar!' had ik mezelf tijdens de examens voorgenomen en toch stuik ik er weer in. Jongens, zet je maar schrap voor een klaagzang van jewelste.

Het is alsof je plotseling te veel in één keer moet inhalen. Al die plannen en beloftes, mensen die je mist en weer wil opzoeken en vooral die oude gewoontes weer oppikken. Ik wil alles en nu meteen, moet alles nu meteen en daardoor kan ik niets. Ik voel een beetje versteend.

Voor het eerst staat er zo veel te dringen: een lijstje wedstrijden die stuk voor stuk 'deadline, deadline' piepen. Ik wil me profileren, dus zijn ze enorm belangrijk. Het moet perfect zijn, voor minder doe ik het niet, maar mijn concentratie heeft het begeven. Mooie dingen worden lelijk, dan weer schitterend en uiteindelijk uit twijfel naar de vuilbak versleept.

Tegelijkertijd stormt het een beetje in mijn versteende lijf. Ik zit tot over mijn oren vol gevoel, om mijn hersenwerk van vorige maand te compenseren. Ik flikker van 'hou mij vast' naar 'laat me alleen' en weer terug. Of ik zit gezellig in menselijk gezelschap en zeur hun oren stuk over mezelf of ik zit wat naar het donker te staren en laat rijen personen langs mijn gedachten macheren tot ik hopeloos sentimenteel ben.

Ik word een beetje vergeetachtig en raak vaak de draad kwijt, omdat die stroom gedachten nooit stopt. Als ik mezelf kwijt ben, dan word ik egocentrisch. Omdat ik zonder mezelf gewoon niet functioneer, ik moet eerst mezelf uitzoeken. Niet meteen een mooi voorbeeld van samenleven, maar zo zit ik in elkaar. En ik probeer wel, ik probeer wel, maar alsjeblief geef me wat respijt ...