Balthazaar Bosduif denkt na (5)

We lagen nog in bed, mijn lief en ik. Vorige nacht een heftig feest bijgewoond. Mijn enkels waren er nog steeds zwart van.
De aftiteling van Firefly liep over het scherm. Ik rekte me uit en zuchtte. Ik had geen zin om op te staan en naar de televisie te lopen. We lagen net zo lekker te niksen. Ik kroop in het hoekje van zijn schouder. Mijn plekje.

'Dit moet dan ongeveer zijn wat een huwelijksreis moet voorstellen ...' Zei die van mij plotseling. Ik gaf het enige antwoord dat ik kon bedenken op een zin met het woord huwelijk in.
'Huh?'
'Wel ja, zo gewoon seks, naakt in bed liggen en niets doen.'
'Ja dat zal wel, ongeveer.'

En toen kwam de gedachte. Ze ging ongeveer zo: 'Shit zeg, zit je eindelijk voor een keer in een ver land. Mag je niet uit je hotelkamer komen, want je bent verplicht elk uur van de dag aan elkaar te frunikken.' Weer een mooi voorbeeld van een sociaal cliché: als je al niet heel de dag met elkaar in bed ligt, moet je minstens hand in hand gelukzalig naar elkaar lopen glimlachen, in de richting van een romantisch restaurant kuieren om daar dan weer naar elkaar te zitten lonken bij kaarslicht.

Ammehoela. Ik doe niet mee aan clichés. Een reis is een reis. Er zijn nieuwe dingen om naar te kijken, spannende dingen te beleven. Als ik 's avonds moe ben wil ik vroeg naar bed. Als ik de volgende morgen in m'n eentje verloren wil lopen, dan doe ik dat ook. Maar toch weet je dat het er zal zitten. Het cliché, als een vervelend stemmetje: 'Is dit nu een huwelijksreis? Die moet toch speciaal zijn. Zou je niet beter wat meer aan het lijf van je verse echtgenoot zitten?' Klote. Stereotiepen, ze zijn toch altijd sterker dan je denkt.

Dat dacht ik dus. Mijn lief streelde mijn billen terwijl ik me in stilte druk maakte. We zwegen. Ik drukte een zoen op mijn favoriete stukje schouder. 'Seks?' vroeg ik even later met een lief glimlachje. Ik zou ze leren, die huwelijksreizen.