Waarom B. Bosduif nog meer van Wiedus houdt

Ik zat op het dak van de depot en vertelde over mijn dag. Drukbezet met ijsjes, koffie, wilde ideeën en heel veel leuke mensen, dus ik was best tevreden en taterde er op los. Wanneer ik eindelijk mijn mond hield, zat Oskar naar me te glimlachen.

'Jij kan zo ... jij kan zo ... Kijk, ik durf wedden dat jouw dag er ongeveer hetzelfde moet uit zien als de mijne, maar jij kan zo achter elke kleine gebeurtenis een verhaal vertellen. Alsof alles gewoon ongelooflijk wonderlijk is.' Hij tikte tegen mijn hoofd alsof hij wilde zeggen 'Knetter, maar wel leuk knetter.'

Ik zweeg en wist niet of ik moest blozen of glimlachen.

De mooie dag sloot zich af met een paar hartige gesprekken en ik fietste fluitend terug naar huis. Ergens tijdens het trappen kwam die mooie opmerking van Oskar weer bovendrijven, een paar meter verder had ik me in een erg logische gedachte gefietst: Het komt allemaal door Wiedus. Een weblog moet ook eten, dus ga je op zoek naar vertellenswaardige momentjes en als je er geen vindt kan je er wel eentje opblazen. Dus je let wat meer op als aan de kassa of op de bus staat te wachten. Misschien is er wel een tafreeltje dat je kan gebruiken, je weet maar nooit.
Maar ondertussen is dat speuren naar leuke alledaagse dingetjes zo een gewoonte geworden dat ze ook in mijn gewone gesprekken zijn geslopen. En zo komt het dat ik af en toe kan zitten grinniken over wat ik twee banken verder op de tram heb horen vertellen. Of dat ik gek kan worden over smaakjes ijs en de stand van grassprietjes.

Nooit gedacht dat Wiedus ooit zo 'onbewust' zou worden. Ik doe aan webloggen in conversatie, hemeltje lief ... Misschien kan je het een vreemde logbijwerking noemen, maar ik moet toegeven dat ik ze stiekem wel gezellig vind.