Balthazaar Bosduif heeft raad nodig

Ik zit met een vraagstuk en het gaat als volgt: "Gaat DIT niet wat te ver voor een paper over een film?" Shockerende papers schrijven is een ziekte van me. Ik kan er weinig aan doen blijkbaar. Ik kruip achter mijn computer voor een officiëel werkstukje en plotseling komt er van dat scherp venijn bij me naar boven. Maar het is zoals het is, en ik heb geen zin om mijn filmervaring te gaan verzwakken. Gelukkig is de professor van Film en Genre tamelijk modern en openminded. Of dat hoop ik toch ...

Graag heel veel opinie's om de knoop door te hakken!

ADAPTATION of wanneer filmgenres scenariotrucs worden

1. Inleiding of waarom ik Adaptation wil bespreken

‘Zo. Ik heb Adaptation gezien.’ Ik liep naar een vriend toe. Hij stond aan de bar een biertje te drinken.
‘En?’ Hij glimlachte geheimzinnig, alsof hij op mijn commentaar zat te wachten.
Ik schudde mijn hoofd. ‘Frustratie. Manipulatie. Alsof Charlie Kauffman rond me heen danst en ‘Kijk eens wat ik allemaal kan, kijk eens wat ik allemaal kan!’ in mijn oor sist.’
‘Je hield er dus niet van?’
Ik dronk mijn glas leeg. ‘Het is het beste scenario dat ik ooit verfilmd heb gezien.’
‘Maar je hield er niet van?’ zijn glimlach was nu niet meer van zijn smoel te vegen.
‘Jawel. Nee. Het is allemaal zo dubbel. Ik kan er de juiste woorden niet voor vinden.’
‘O jee, Ellen kan er de juiste woorden niet voor vinden.’ mimede hij me treiterig.
Ik zette me schrap, kneep mijn ogen tot spleetjes ‘Ik voel me geneukt. Die film heeft me te vaak op het verkeerde spoor gezet en ik ben er elke keer weer ingetrapt. Het einde is verschikkelijk, maar het klopt dus wrijft het je eigen domheid onder je neus. Ik kan zeggen dat Charlie Kauffman briljant is, maar ik wil niet zeggen dat ik hem aardig vind.’
Mijn vriend grinnikte ‘So it was a good fuck then …’ en hij gaf me mijn nieuw biertje aan. ‘Vertel me eens wat je vond van …’.
Die avond maakte ik de eerste notities op een paar bierviltjes.

Adaptation is geen keuze van mij geweest, het heeft zich aan me opgedrongen. Deze film is een uitdaging om te beschrijven, met een bespreking over de aanwezige genre’s in de film, maar vooral de FUNCTIE van de aanwezige genres. Nergens heb ik een film gezien, waar ze zo bewust met genres zijn omgegaan. In deze film gebruiken ze de onverdeling niet als sfeer om inspiratie uit te putten of als een vage richtlijn om tot een helder, misschien wel stereotiep verhaal te komen. Charlie Kauffman, de echte, gebruikt verschillende genre’s in de verschillende fase’s van het verhaal, om naar mate het verhaal vordert de kijker van het verkeerde spoor op het juiste spoor te laten belanden. (of misschien ook niet?) Deze toepassing van genres is ongemeen origineel en briljant. Charlie Kauffman is zonder meer een van de meest getalenteerde scenarioschrijvers van deze tijd. Laat ik maar eens een poging wagen om zijn redeneringen en misschien de persoon Charlie Kauffman zelf te gaan doorgronden op basis van deze mischien wel heel erg goed verstopte (of misschien ook niet?) biopic.

Maar dit wil nog altijd niet zeggen dat ik Charlie Kauffman aardig vind!

(...)


En zo verder, en zo verder, en zo verder. Te persoonlijk? Te veel vunzige taal? Stomme mopjes? Niet geschikt voor universitair gebruik? Of juist weer eens wat anders? Help me oordelen alsjeblief ...