Balthazaar Bosduif wacht te lang

Het is mijn eigen domme schuld. Ik had ze maar moeten kopen. Nu zijn ze verdwenen en staat een of andere dame ermee te pronken. Stiekem hoop ik dat ze ergens in een berghok staan weg te kwijnen of vermalen zijn door een gigantische 'deze schoenen verkopen we toch niet meer' -maalmachine. Foei Ellen, je hebt een slecht karakter. ('Maar niemand anders mag mijn schoenen hebben' dreint een klein Bosduifje in mij)

Ik kan het echt niet, schoenen kopen. Ze zijn nooit echt perfect wat ik wil, of ze hebben ze niet meer in mijn maat, of ze zijn te duur. Dus kom ik altijd met lege handen naar huis.
Maar deze keer was het anders. Ik was opslag verkocht, maar besloot 'nog even te wachten', tot ze wat goedkoper werden.
Dat werden ze en nog liet ik ze in het rek staan. Waarom? Omdat deze prachtige schoentjes in Brussel stonden te blinken. Ik durfde niet naar het winkelmeisje stappen omdat ik dan mijn beste frans zou moeten boven halen en dat reikt zeker niet zo ver als het woord 'schoenmaat'.

Ik vervloek mijn 'fransfobie'. Verdorie, verdorie, verdorie toch.


perfecte schoenen